Lëvduar qofshin qiejtë për vetminë! Tani jam vetëm. Ai person pothuajse i panjohur ka ikur, të arrijë ndonjë tren, të marrë ndonjë taksi, të shkojë diku apo tek dikush qe unë s’e njoh. Fytyra që më shikonte është zhdukur. Presioni është cliruar. Ja ku janë filxhanët e zbrazur të kafesë. Ja ku janë karriket por askush s’është ulur në to. Ja ku janë tavolinat por askush nuk vjen më për të darkuar sonte.
Me lini te ngre kengen time te lavdise. Levduar qofshin qiejte per vetmine. Me lini vetem. Me lini ta heq dhe flak tutje vellon e te qenit, këtë re qe ndryshon me frymen e fundit, natë e ditë, dhe gjithë natën e gjithë ditën. E ndërsa rri ulur ketu une po ndryshoj. Kam pare qiellin te ndryshoje. Kam pare rete kur mbulojne yjet, e pastaj ti zbulojne, e pastaj ti mbulojne yjet perseri. Tani nuk i shoh me tek ndryshojne. Tani askush s’me sheh dhe une s’ndryshoj me. Lëvduar qofshin qiejtë për vetminë që ka hequr presionin prej syve të mi, shqetësimin e trupit, dhe gjithë nevojen për gënjeshtra dhe fraza.
‘Libri im ngjeshur me fraza eshte hedhur pertoke. Eshte hedhur poshte tavolines per tu fshire nga pastruesja kur vjen e lodhur ne mbremje duke kerkuar per copa letrash, bileta te vjetra, dhe aty-ketu ndonje shenim i mbeshtjelle shuk dhe i hedhur ne qese per tu pastruar. Cfare eshte fraza e henes? Dhe fraza e dashurise? Me cfare emri duhet ta therrasim vdekjen? Nuk e di. Me duhet nje lloj gjuhe si ajo qe perdorin te dashuruarit, fjale njerrokshe si ato qe flasin femijet kur hyjne ne dhome dhe gjejne nenen e tyre duke qepur, dhe marrin ne dore ndonje fije te shndritshme leshi, nje pupel, nje cope lecke. Kam nevoje per nje vajtim; nje thirrje. Kur stuhia kalon mocalin duke fshire permbi mua, aty ne gropen ku shtrihem i paperfillur s’kam nevoje per fjale. Asgje e persosur. Asgje qe rrezohet me kembe ne toke. Asnje nga ato rezonanca dhe eko te mrekullueshme qe thyhen e tringellojne nga nervi ne nerv brenda gjoksit duke nxjerre muzike te gjalle, fraza fallco. Kam mbaruar me frazat.
Sa me e kendeshme eshte heshtja; filxhani i kafese, tavolina. Sa me kendshem eshte te ulesh vetem, si nje zog deti vetmitar kur hap krahet. Me lini te qendroj i ulur ketu pergjithmone, me gjerat e thjeshta, me kete filxhan kafeje, kete thike, kete pirum, gjerat ne vetvete, vetveten qe eshte vetvetja. Mos me shqetesoni me ndonje gjest qe nenkupton se eshte koha per te mbullur dyqanin dhe larguar. Do te jepja me deshire gjithcka kisha qe ju te mos me shqetesonit, por te me lini te ulem ketu, te ulem e te ulem, i heshtur, vetem.
Shpërndaje dhe Pëlqeje MekuliPress
‘Por tani kryekamarieri, qe ka mbaruar ushqimin e vet, shfaqet dhe ngryset; nxjerr shamine nga xhepi dhe behet gati te shkoje. Ata duhet te shkojne; duhet te mbyllin qepenet, te mbledhin mbulesat e tavolinave, te lajne dyshemene poshte tyre.
‘Mallkuar qofshi atehere. Sadoqe i rrahur dhe i mbaruar qe jam, me duhet te ngrihem, te gjej ate pallton qe me perket mua; duhet te shtyj krahet ne menget e saj; duhet te mbeshtjell veten kundrejt ajrit te nates dhe te shkoj. Une, une, une, i lodhur ashtu sic jam, i harxhuar ashtu sic jam, dhe pothuajse i vdekur nga gjithe ajo fshirje e hundes pergjate siperfaqes se gjerave, madje edhe une, nje plak qe po rendohet dhe urren shtytjen, edhe une duhet te nisem dhe te arrij ndonje tren te fundit.
Perseri shoh para meje rrugen e zakonshme. Tenda e civilizimit eshte djegur. Qielli eshte i erret si eshtrat e lemuara te balenave. Por shoh dicka te ngrohte ne qiell, qofte prej shkelqimit te dritave apo perendimit. Ka nje lloj trazimi–harabela duke u cjerre diku neper peme. Ka nje ndjesi te thyerjes se dites. Nuk po e quaj perendim. E c’eshte perendimi ne nje qytet per nje plak qe ka qendruar ne rruge, e me mente qe i vijne verdalle veshtron lart nga qielli? Perendimi eshte nje lloj zbardhje i qiellit; nje lloj ringjallje. Nje tjeter dite, nje tjeter e premte, nje tjeter 20 Mars, Janar apo Shtator. Nje tjeter rizgjim. Yjet terhiqen dhe shuhen. Kangjellat thellohen midis dallgeve. Tisi i mjegulles dendesohet mbi fusha. Nje rreze e kuqe bie mbi trendafilat, madje edhe mbi ato me te zbehtat qe varen nga dritaret e dhomes se gjumit. Nje zog cirret. Fshataret ndezin feneret e pare. Po, ky eshte rigjenerimi i perjetshem, ngritja e vazhdueshme dhe rrezimi dhe rrezimi dhe perseri ngritja.
‘Dhe brenda meje dallga ngrihet. Fryhet; harkon kurrizin. Edhe nje here jam i vetedijshem per nje deshire te re, dicka qe lartohet brenda meje sikurse nje kale krenar kur kalorsi fillimisht u bie mamuzeve dhe pastaj terheq freret. C’armik ndjejme te avancoje kundrejt nesh, ju qe po kaleroni me mua tani, ndersa qendrojme duke care perpara kete rruge qe perzgjatet? Eshte vdekja. Vdekja eshte armiku. Eshte vdekja kundrejt te ciles une kaleroj me heshten gati per lufte dhe floket qe me derdhen prapa sikurse ato te nje djaloshi te ri; sikurse ato te Percival kur galoponte ne Indi. Godas mamuzet ne hijet e kalit tim. Kunder teje do te hidhem, i pamposhtur dhe i patrembur, O Vdekje!’
Dallget u perplasen ne breg. /MekuliPress.com/
Shpërndaje dhe Pëlqeje MekuliPress