O MOJ SHQIPNIÂ
O moj Shqipni, e mjera Shqipni,
Kush te ka qitë me krye në hi?
Ti ke pas kenë një zojë e rande,
Burrat e dheut te thirshin: Nanë!
Ke pasĂ« shumĂ« t’mira e begati
Me vajza t’bukra, me djem t’ri.
Gja e vend shumë, ara e bashtina,
Me armë të bardha e pushkë ltina,
Me burra trima, me gra të dlira,
Ti ndër gjithe shoqet ke kene ma e mira.
Kur krista pushka si me shkrep moti,
Zogu i shqiptarit gjithmonë i zoti.
Ka qĂ«nĂ« pĂ«r luftĂ« e n’luft ka vdekun,
E dhunĂ« mbrapa kurr s’i ka mbetun.
Kur ka lidh besën burri i Shqipnisë,
I ka shti dridhën gjithë Rumelisë.
NdĂ«r lufta t’rrepta gjithkund ka ra,
Me faqe t’bardhĂ« gjithmonĂ« asht da.
Po sot, Shqipni, pa m’thuej si je ?
Po sikur Lisi i rrxuem perdhe,
Shkon bota sipri, me kambë të shklet
E njĂ« fjalĂ« tĂ« ambĂ«l askush s’ta flet.
Si mal me borë, si fushë me lule,
Ke pas ken veshun, sot je me cule
E s’tĂ« kan mbetun as emn, as besĂ«
Vet’ i ke prishun pĂ«r faqe t’zezĂ«.
Shqiptar’, me vllazĂ«n jeni tuj u vra,
NdĂ«r njĂ«qind çeta jeni shpĂ«rnda…
Qani ju shpata e ju dyfeqe,
Shqiptari u zu si zog ndër leqe.
Qani ju trima bashkë me ne,
Se ra Shqipnia me faqe n’dhe
E s’i ka mbetun as bukĂ« as mish,
As zjarm në votër as dritë as pishë,
As gjak në faqe as nder ndër shokë,
Por asht rrëxue e bamun trokë.
Para se t’hupet kĂ«shtu Shqipnia,
Me pushkĂ« n’dorĂ« le t’desĂ« trimnia,
Ăoniu shqiptarĂ« prej gjumit, çoniu !
TĂ« gjithĂ« si vllazĂ«n n’njĂ« besĂ« shtrĂ«ngoniu !
E mos shikoni kisha e xhamia,
Feja e shqiptarit, asht shqiptaria !
Qysh prej Tivarit deri n’PrevezĂ«,
Gjithkund lshon dielli vapë edhe rrezë
Asht toka jone, t’paret na e kan lane,
Kush mos na e prekĂ« se desim t’tanĂ«!
–Â Pashko Vasa