Një grua që po ecte në rrugë pa një njeri të pastrehë, me mjekrën e parrojtur, të plakur, të moshuar që lypte në qoshe.

Ishte shumë ftohtë atë ditë dhe plaku kishte veshur një pallto të rreckosur.

Gruaja ndjeu nevojën për ta ndihmuar – ajo u ndal dhe e pyeti nëse ishte sëmurë. Duke supozuar se ajo po bënte shaka me të, ai shpejt i tha asaj të largohej.

Gruaja qëndroi aty, buzëqeshi dhe pyeti nëse ai ishte i uritur …

…pranoi me ngurrim.

Ndërsa hynë në një kafene aty pranë, menaxheri shpejt erdhi dhe i tha zonjës që ajo nuk mund ta sillte personin e pastrehë në kafenenë e tij.

Burri i moshuar ishte mësuar me këtë trajtim dhe filloi të mënjanohej por pikërisht në atë çast gruaja iu kthye te menaxherit dhe i tha …

“A e njihni këtë shoqërinë bankare në rrugë?”

“Po, ata vijnë këtu çdo javë për takimet në dhomat tona të banketeve”, u përgjigj menaxheri.

Ajo pyeti: “A po fitoni mirë prej tyre?”

Kur ai iu kthye me nervozizëm zonjës, t’i jepte të kuptonte përse ajo donte ta dinte këtë, ajo thjesht i tha:

“Unë jam themeluese dhe drejtuese e asaj kompanie.”

Menaxheri nuk pipëtiu asnjë fjalë tjetër ndërkohë që zonja dhe plaku u ulën për një vakt.

I habitur nga drejtoresha, burri pyeti: “Pse e bëre këtë për mua?”

Drejtoresha e Përgjithshme u përgjigj:

“Isha e pastrehë kur isha një vajzë e vogël. Nuk kishim kurrë mjaftueshëm për të ngrënë, dhe kur nëna ime grumbullonte mjaft para për një vakt, shpesh na nxirrte jashtë menaxheri i restorantit.

Kur i hyra kësaj banke ta bëja një sukses, i premtova vetes se nuk do ta nënvlerësoja kurrë dhënien e ushqimit dikujt që është i uritur.

Ne të gjithë meritojmë të duhemi njësoj. Nëse e keni shijuar këtë artikull, ndajeni atë me familjen dhe miqtë tuaj!