Dua që të dish
Një gjë.
Ti e di si është kjo gjë:

Nëse shoh
hënën e kristaltë, degën e kuqe
të vjeshtës së ngadaltë në dritaren time,
nëse prek
pranë zjarrit
hirin e pakapshëm
ose trupin e rrudhur të drurit,
gjithçka më çon tek ty,
sikur kjo që ekziston
aroma, dritë, metale,
të ishin anije të vogla që shkojnë
drejt ishujve të tu që më presin.

Sidoqoftë,
nëse pak nga pak ndalon së më dashuri
do të ndaloj se dashuri pak nga pak

Nëse papritmas
më harron,
mos më kërko
se tashmë do të kem harruar.

Nëse të duket e gjatë dhe e çmendur
era e flamujve
Që kalon permes jetës time
dhe vendosë
të më lësh në breg
të zemrës në të cilën kam rrënjët,
mendo se në atë ditë,
në atë kohë,
do të ngre lart krahët
dhe rrënjët e mia do të dalin
për të kërkuar tokë tjetër

Por,
nëse çdo ditë,
çdo orë e ndjen se për mua je destinuar
me ëmbëlsi të pamëshirshme.

Nëse çdo ditë çel
në buzët e tua një lule për të më kërkuar,
ah, dashuria ime
në mua i gjithë ai zjarr përsëritet,
në mua asgjë nuk shuhet as harrohet,
dashuria ime ushqehet me dashurinë tënde,e dashuruar,
dhe derisa të jetosh do të jete në krahët e tu
pa dalë nga krahët e mia.

– Pablo Neruda