Perandoria Perse njihet si një ndikuese e madhe në historinë dhe në trajektoren e ngjarjeve të botës, e ashtu si çdo gjë tjetër që lë gjurmët e saja në këtë botë, po ashtu edhe populli që e krijoi këtë Perandori të Madhe nuk mund të mos ketë patur dijetarë që kumtonin mbi natyrën e thellë të gjërave.

Këto janë fjalët e urta persiane që kemi mbledhur për kënaqësinë e lexuesve tanë:

Ari i kulluar nuk i trembet gurit të provës.

Atë që bën ç’i do qejfi, e çojnë atje ku s’i ka qejfi.

Atë që bën syri s’e bën vetulla.

Atij që jep një libër hua, i duhet prerë një dorë, atij që e kthen atë, i duhen prerë të dyja.

Besimi është më mirë se pasuria.

Bëj si mulliri, merre të fortë e ktheje në të burë.

Çdo natë e errët ka mbarimin e ndritshëm.

Daullja gjëmon ngaqë e ka barkun bosh.

Desha t’ia ndreqja vetullën, por i nxorra sytë.

Dënimi më i madh për atë që shet shtrenjtë është të mos blesh te ai.

Dijet e marra në fëmijëri janë si vizatimet e gdhendura në gur.

Dikur kisha forcën por jo diturinë; tashti që kam diturinë, s’kam forcë.

Dora e thyer ngjitet, por zemra aspak.

Drejtoje pemën sa është e njomë.

Duroje dhimbjen derisa të gjesh ilaçin.

E çuan llafazanin në ferr dhe tha: “Sa të njoma qenkan drutë”

Është më mirë të jetosh në zemrën e mikut sesa në shtëpinë e tij.

Fjala e ëmbël ka magji.

Fjala e ka lezetin kur është e shkurtër.

Fjala që mban brenda teje është skllavja jote; ajo që nxjerr, është padronja jote.

Fjalët e urta janë zbukurim i të folurit.

Garuzhdja merr çfarë ka tenxherja.

Gomari dhe kali të lidhur pranë, edhe në mos ngjafshin nga qimja, do të ngjajnë nga huqet.

Grushtet i ha kush ndan ata që zihen.

Janë tre lloje armiqsh: armiku, armiku i armikut, dhe miku i armikut.

Këmbët e gjarprit, sytë e milingonës dhe bukën e hoxhës – nuk i pa asnjeri.

Kur fëmija mësohet në krahë, nuk zbret në tokë.

Kur u bë deti kos, fukarait iu thye luga.

Kush ka pesëdhjetë halle, s’ka qeder nga 30 të tjera.

Kush ta thotë të vërtetën në sy, të ka vëlla.

Mashkullin në jetë e presin katër obligime: të krijojë familje (shtëpi), ta trashëgojë një djalë, ta mbjellë një dru dhe të shkruajë një libër.

Me fjalë të buta edhe gjarprin e nxjerr nga vrima.

Muret kanë minj, minjtë kanë veshë.

Nëna e hajdutit herë ha gjoks, herë i bie gjoksit.

Në pemën e përtacisë rritet uria.

Nëse ecën ngadalë –  të arrin fatkeqësia, nëse ecën shpejt, e arrin fatkeqësinë.

Një njeri mund të quhet i mençur kur është në kërkim të mençurisë, por do të jetë i marrë nëse beson se e ka gjetur.