Andi Bushati
Parada e shkurtër e sekretarit të shtetit Antony Blinken në Tiranë i ka hedhur një dush të ftohtë iluzioneve të tërë atyre opozitarëve që shpresojnë se SHBA nuk mbështet një regjim antidemokratik në Tiranë.
Togfjalëshat, “një udhëheqës i shquar dhe kryeministër shumë i mirë”, në adresë të Edi Ramës, i vunë kapak të gjitha pandehmave, se shefi i qeverisë që korruptoi zyrtarin më të lartë të FBI të rekrutuar ndonjëherë, ishte që prej asaj kohe i padëshëruar për këtë administratë amerikane.
Prej kohësh, mes opozitarëve dhe kritikëve të autokratit shqiptar qarkullonte një bestydni, e shprehur dhe publikisht, se skandali McGonigal e dogji njëherë e mirë Ramën në sytë e zyrtarëve të përtej Atlantikut. Dikush spekulonte se dhe dosja që po heton Dumani ishte direktivë nga Uashingtoni, të tjerë se Blinkeni nuk i kishte dhënë as dorën në OKB, e ndonjë tjetër se lobimi i Sorosit nuk po pinte më ujë.
Jo nuk është kështu. Bliknken jo vetëm erdhi në Tiranë, jo vetëm i thuri elozhe Ramës, por mbi të gjitha ai refuzoi të takohet me çdo lloj kundërshtari të tij brenda vendit.
Pra mesazhi i vizitës së tij është i qartë: nëse nuk iu pëlqen Edi Rama, nëse besoni se ai është i korruptuar, nëse këmbëngulni se ai po grabit dhe shpopullon Shqipërinë, mos e llogarisni SHBA-në në betejën kundër tij. Në Uashington vlerësojnë më shumë ndihmën për afganët që u mbetën në derë, pasi nuk e eksportuan dot demokracinë drejt lindjes, bazën e Kuçovës të cilën mund ta përdorin pas muajit të ardhshëm, sesa skrupujt demokratikë të një vendi gjeopolitikisht të papërfillshëm.
Edhe njëherë, idiotët e dobishëm që i besojnë në mënyrë idealiste moralit të hipërfuqisë dhe merakut të saj për mbarëvajtjen demokratike të Shqipëerisë, me siguri që kanë mbetur të zhgënjyer. Dhe nuk kishte si të ndodhte ndryshe. Nëse në arenën e madhe globale Blinken mund të lërë ndonjë trashëgimi, në histrorinë e këtij vendi ai do të ngulitet me aktin e non gratas, që përçau në mënyrë të pariparueshme opozitën, duke përmbyllur instalimin e një regjimi autoritar. Midis këtij akti dhe lavdeve të sotme është një histori e tërë. Aty duhen llogaritur përshëndetja për “fitoren historike” të zgjedhjeve, ende pa dalë rezultati i masakrës elektorale të 2021-shit, kërcënimet për politikanët që manifestonin kundër qeverisë me flamuj amerikanë, urimin për zgjedhjen e gjykatëseve kushtetuese të bregut të Lanës, që më pas Venecia i konsideroi të paligjshme, mbylljen e syve për prishjen e marëveshjes elektorale të 5 qershorit, e deri tek thirrjet për ngrënie bari.
Pra shkurt, nëse regjimi i Ramës është ky që është sot, ai është i tillë edhe falë ‘carta bianca”-s amerikane.
Për këdo që është i ndërgjegjësuar për këtë, vizita tetë orëshe e Antony Blinken nuk përbënte asnjë lajm. Ndërsa të tjerëve, që përkundin ëndrra për Amerikën shpëtimtare, aleatin tonë të madh strategjik, të cilit duhet ti bindemi verbërisht, mbetet një pikëpyetje: A i shpjegojnë ata dot fjalët: “një udhëheqës i shquar dhe kryeministër shumë i mirë”, në adresë të Edi Ramës?