Situata e krijuar në Itali si dhe raportimi mbi rastet e shtuara të konfirmuara me virusin e ri COVID gati në çdo shtet evropjan tregojnë ngecjen dhe problemet në parandalimin e shpërndarjes dhe luftimit efikas të kësaj pandemie.
Për të analizuar situatën e tanishme dhe situatën akute e cila shkaktohet nga përhapja e virusit të ri respirativ nevojitet një analizë më e thuktë:
Le të shohim si shembull së pari shifrat në Gjermani. Përhapja e virusit karakterizohet nga faktori me të cilin rritet çdo ditë numri i të prekurve (të infektuarëve, të sëmurve rëndë, rasteve me fatalitet). Me 674 të infektuar (nga dt. 6 Marsi ), situata e Gjermanisë është më e krahasueshme me situatën në Italinë me dt. 27 Shkurt 2020 (650 të infektuar).
Që atëherë, numri i të infektuarve në Itali është rritur në 4636 (faktori 1.28 në ditë) dhe numri i pacientëve nën kujdesin intensiv u rrit nga 56 në 463 (faktori 1.30 në ditë). Në terma matematikorë, 30,000 aparate respirative që supozohet se janë në dispozicion në Gjermani do të ngarkoheshin brenda 24 ditësh (Log. 1.3 463/56 = 15.9 ditë + 8 ditë), por sistemi shëndetësor me siguri do të ishte paraprakisht nën kolaps, sepse për raste shumë të rënda ka edhe më pak vende për shtrirje në reparte intensive.
Personat e infektuar në Gjermani aktualisht janë duke u rritur me një faktor prej 1,37 (mesatarja 5-ditore), numri i pacientëve të kujdesit intensiv është i panjohur. Ka më pak vdekje për t’u ankuar (sipas statistikave, 1-2 raste). Sidoqoftë, ka më shumë të ngjarë që kjo të ketë të bëjë me deficitet e provës dhe mungesën e autopsisë sesa supozimi naiv se virusi do të bëhej më pak i rrezikshëm kur do i kalonte Alpet (megjithëse shpërthimi i hershëm në Wuhan me sa duket kishte një vdekshmëri më të lartë). Duke trazuar 10 përqind të të infektuarve (të matur) ndoshta kanë nevojë për terapi intensive, rastet fatale ndodhin mesatarisht 14 ditë pas simptomave të para.
Ka afërsisht 7,000 njerëz të infektuar në të gjithë Evropën (gjendja e 6 Mrasit 2020 në mbrëmje), të krahasueshëm në numër me Kinën në 30.01.2020. Sidoqoftë, në Kinë duke filluar nga dt. 24 Janar, janë vendosur masa drastike të kontrollit, duke ulur faktorin ditor në 1.20 në fillim të shkurtit.
Këto të dhëna bëjnë të mundur që pandemia do të ndikojë në Evropë shumë më tepër sesa Kina. Por gjithashtu mund të jetë urdhra me përmasa edhe më keq nëse nuk merren masa vendimtare. Kina (por edhe vendet e tjera si Singapori) ka treguar se është e mundur të ndalohej shpërthimi më i tejmë. Sidoqoftë, çdo ditë e humbur do të rrisë numrin e vdekjeve, si dhe dëmin ekonomik për rreth 30 përqind.
Masat e mëposhtme do të ishin të nevojshme:
Në përgjithësi, kontaktet sociale duhet të reduktohen në atë masë që koha mesatare gjatë së cilës infektohet kur merret me njerëz të infektuar bëhet më e gjatë se periudha e inkubacionit. Kjo nënkupton zvogëlimin e rrezikut të infeksionit ndaj një rreziku të mbetur në çdo dhomë të mbyllur në të cilën njerëzit janë së bashku – përmes maskave, ventilimit, mbajtjes së distancës apo edhe ndërprerjes së funksionimit, pastaj ku është e mundur, kryerja e punës nga shtëpia. Pastaj shkollat ku problemi është veçanërisht i dukshëm, për shembull, mund të ofrojnë shërbime emërgjente me leksione, provime, mbikëqyrje të fëmijëve jashtë ndërtesave me video-teknik/ leksione onlajn.
Problemi kryesor është se askush në Evropë nuk merr përgjegjësinë për të përballuar popullsinë me një shifra të pakëndshëme, kjo si masa e parandalimit. Sidoqoftë, rreziku duhet – në mënyrë faktike – të ngulitet në kokë. Një inkuadrim i zakonshëm, por plotësisht i gabuar është të shpifni paralajmërimet përkatëse si “frikësimin”, njoftimi dhe mirë-informini i baraspeshuar ndihmojnë dhe parandalojnë panikun dhe zgjerimin e rrethit të sëmundjes infektive.
Por kërkesa ndaj njerëzve të lëvizin jashtë zonës së rehatisë krijon shqetësim dhe shqetësim të ligjshëm për shumë njerëz – dhe po ashtu tek politikanët, ngasa ata secilin reagim me masin në relacionin e votes, e mbase nga kjo kanë me të vërtetë më tepër frikë nga kjo se sa nga një përballje serioze me pandeminë.
MekuliPress,
Alban Ademi
Burimi: heise.de