Lulekuqja

Lulekuqja e mjera 
Asgjekundi s’ka shtepi 
E shkon jeten n’arrati 
Ajo s’eshte si te tjera 
S’ka stoli! 
Fushes, kodres, del vetiu 
Veres ngrohet, dimrit ngrin 
Vete shkunde, vete mbin 
Dhe, kur skuqe, vjen veriu 
Dhe e perfshin 
Neper kembe gjith’ e shkelin, 
Vend ne kopshtet ajo s’ka 
Dore ndihme kurrre s’pa; 
As e mbjellin, as e vjelin 
Shkoi u tha… 
Po vec ngjyra e saj si zjarri, 
Si nje yll qe xixellon 
Tere bota e imiton 
Eshte shenje per se mbari 
Nga shikon 
Ajo ngjyre kur ze shfaqet 
Mbreti frone shkon e le 
Njerez rober fare s’sheh 
Vjen e drejta del ne faqet 
Si Zot je 
Ajo ngjyre nd’ato flete 
Eshte shpresa qe tregon 
Nje te ardhme q’enderron 
Eshte flamuri yne vete 
Qe valon

– poezi nga Asdreni