Ç’ma prek kështu zemrën?
Ç’më bën që të ziej?
Ç’më shtyn të largohem
Prej dhomes përtej?

Po ndrit cip’ e reve
Rreth shkëmbit atje!
Atje do të vete,
Atje n’atë dhe!

Ja, korbat në erë
Flatrojnë me gaz;
Përzihem mes tyre,
Mes tufës humbas

Dhe malit e murit
I vijmë përqark;
Ajo është atje poshtë,
Ajo është atje larg

Ajo vjen e endet,
Unë ik, fluturoj,
Në pyllin e dendur
Si zog po këndoj

Dhe e ndal ajo hapin
E qesh e përgjon:
“Ai këndon ëmbël,
Për mua këndon”

Po i lan perëndimi
Kodrinat me ar;
Sodit bukuroshja
Me shpirt mendimtar

Dhe shkon buzë lumit
Mbi bar e stoli
Dhe hapat i zhduken
Në terrin e zi.

Sakaq unë shfaqem
Si yll shkëlqimtar
“Kaq afër, kaq larg,
Ç’ndriqon posi zjarr?”

Ti fort e mahnitur
Shkëlqimin e pe;
Por mua të lumtur
Ndër këmbë më ke…

– Johann Wolfgang von Goethe