Një ditë, vajza e martuar vjen tek i ati dhe, gjithë trishtim, i thotë:
– Baba, jam shumë e lodhur nga gjithçka. Kam plot probleme: në punë, në
jetën personale, kudo, dhe nuk kam më fuqi për t´i përballuar. Si të
bëj?
Dhe ja si iu përgjigj i ati:
– Eja, bijë, të të tregoj diçka.
Ndezi tri vatrat me gaz mbi sobë dhe vuri në secilën nga një xhezve me
ujë. Në një xhezve futi një karrotë, në tjetrën një vezë, në të tretën
hodhi kafe dhe i la të zienin. Pas disa minutash e fiku zjarrin dhe e
pyeti të bijën:
– Pa shiko, ç´ka ndodhur me ato që hodha në ujë?
– Po, baba. Karrota ka zier, po ashtu edhe veza, ndërsa kafja është shpërbërë, është tretur me ujin, – tha e bija.
– Ashtu është, – u përgjigj babai. – Por, nëse vëzhgojmë thellë-thellë,
do të shohim se karrota, që ishte aq e fortë, është zbutur e është bërë e
epshme. Përkundrazi, veza, që ishte aq delikate dhe e thyeshme, është
bërë e fortë. Pamja e tyre e jashtme duket njësoj siç ishte, pa i zier,
por së brendshmi ato kanë ndryshuar krejtësisht, ama secila në mënyrën e
vet, edhe pse në të njëjtën situatë: në ujë të vluar. Kështu ndodh edhe
me njerëzit: ata që duken të fortë, mund të kthen në të dobët dhe ata
që duken më delikatë e më të pambrojtur, në situata të vështira mund të
bëhen të fortë e të ashpër.
– Mirë, po kafja, baba?
– Ah, kafja! Ajo është më interesantja. U tret e u përzie me ambientin
armiqësor, duke e shndërruar atë, duke e kthyer ujin e zier në një pije
të shijshme dhe aromatike. Kështu pra, ka njerëz që, me të kuptuar se
nuk mund të dalin dot nga një situatë e caktuar, duke vënë në
dispozicion gjithë forcat dhe njohuritë e tyre, vendosin që, për ta
ndryshuar e për ta kthyer atë në diçka më të mirë, të ndryshojnë edhe
diçka nga vetja. Është zgjedhja apo forca e secilit që, për të dalë nga
një situatë e vështirë, të ndryshojë edhe natyrën e tij.