Colette Maze filloi të luante në piano kur ishte 4 vjeç, për të gjetur ta muzika ngrohtësinë që i mungonte në një edukim të rreptë prindëror.

Sot, në moshën 106 vjeç, e ulur në një nga katër pianot në apartamentin e saj në Paris, ajo ende kënaqet duke luajtur Schumann, Debussy dhe Chopin.

Por kjo nuk është e gjitha; ajo po bëhet gati të nxjerrë albumin e saj të gjashtë.

Rreptësisht, nëna e saj e edukoi atë në shtëpi, ndërsa babai i saj ishte pronar i një fabrike plehrash.

Ajo vazhdoi arsimin e saj në Konservatorin e Parisit “Ecole Normale de Musique” që ndodhet në lagjen 16 dhe më pas filloi një karrierë të gjatë si shoqëruese në shumë shkolla muzikore parisiane.

Maze thotë se joga dhe ushtrimet e përditshme janë ndihmuese për fleksibilitetin e duarve dhe gishtave të saj.

“Nëse ndaloj së luajturi, do të duhet të mbush imagjinatën time me diçka, por kam nevojë për diçka të prekshme. Siç ju mund të mos jeni në gjendje të bëni pa ëmbëlsirat, dhe unë nuk mund të bëj pa tastierën e pianos, gishtat e mi duhet t’i ndiejnë ato,” thotë Maze.

Djali i saj i vetëm Fabrice Maze, i lindur në 1949, thotë se nëna e tij është një frymëzim për shumë njerëz, veçanërisht në një kohë pandemie.

 

Colette Maze filloi të luante në piano kur ishte 4 vjeç, për të gjetur ta muzika ngrohtësinë që i mungonte në një edukim të rreptë prindëror.

Sot, në moshën 106 vjeç, e ulur në një nga katër pianot në apartamentin e saj në Paris, ajo ende kënaqet duke luajtur Schumann, Debussy dhe Chopin.

Por kjo nuk është e gjitha; ajo po bëhet gati të nxjerrë albumin e saj të gjashtë.

Rreptësisht, nëna e saj e edukoi atë në shtëpi, ndërsa babai i saj ishte pronar i një fabrike plehrash.

Ajo vazhdoi arsimin e saj në Konservatorin e Parisit “Ecole Normale de Musique” që ndodhet në lagjen 16 dhe më pas filloi një karrierë të gjatë si shoqëruese në shumë shkolla muzikore parisiane.

Maze thotë se joga dhe ushtrimet e përditshme janë ndihmuese për fleksibilitetin e duarve dhe gishtave të saj.

“Nëse ndaloj së luajturi, do të duhet të mbush imagjinatën time me diçka, por kam nevojë për diçka të prekshme. Siç ju mund të mos jeni në gjendje të bëni pa ëmbëlsirat, dhe unë nuk mund të bëj pa tastierën e pianos, gishtat e mi duhet t’i ndiejnë ato,” thotë Maze.

Djali i saj i vetëm Fabrice Maze, i lindur në 1949, thotë se nëna e tij është një frymëzim për shumë njerëz, veçanërisht në një kohë pandemie.