Shqipëtar
Shqipërin’ e mori turku,
i vu zjarr!
Shqipëtar, mos rri, po duku,
shqipëtar!
Mjaft punove për të tjerë,
o fatkeq!
Kujto vendin tek ke lerë
dhe tek heq.
Të ka bërë perëndia
luftëtar,
si s’të lodhi robëria,
shqipëtar!
Erdhi dita të ngresh kokë,
të kërkosh
lirinë, bashkë me shokë
të lëftosh!
Mos bëni si keni bërë
gjer më dje,
por të lëftoni të tërë
për Atdhè.
Pesëqind vjet kemi rruar
me pahir,
Lidhurë me këmn’ e duar
me zinxhir!…
Myslyman’ e të krishterë
jemi keq!
Të ngrihemi që të tërë,
djem e pleq!
Të ngrihemi të dëftojmë
trimëri;
ja të vdesim ja të rrojmë
për liri!
O moj Shqipëriz’ e dashur,
memëdhè,
Të shoh me buzë të plasur,
si më sheh.
U shkretove anembanë,
Shqipëri,
se shqiptarët s’kanë
dashuri.
Gjithë djemtë që ke qarë
dhe mban zi,
për Morenë janë vrarë,
për Turqi!
Zhvish rrobat e robërisë,
memëdhè,
vish armët e trimërisë
se ke ne!
Shpërndaje dhe Pëlqeje MekuliPress
Ku Kemi Lerë
Në ç’vend kemi lerë?
Ku na bëjnë nderë?
–Në Shqipëri.
Po njeriu vetë,
cilë do në jetë?
–Do vend’ e tij.
Ku i duket balta
m’ë e ëmbël se mjalta?
–Në vend të tij.
Ku munt të gëzojë
dhe me nder të rrojë?
–Në Shqipëri.
Përse të punojë
dhe të lakëmojë?
–Për vend’ e tij.
Robëria
Shpërndaje dhe Pëlqeje MekuliPress
E dashura mëmëdhe,
të dua dhe kshtu si je!
Po kur të të shoh të lirë
do të të dua më mirë.
Qani pyje, fusha, gurë,
qani male me dëborë!
Shqipëria mbet e gjorë
dhe nuk sheh dritë kurrë;
një mjegull e keq’ e shkretë
e ka mbuluar përjetë!
Një gazep, një errësirë,
vetëtit edhe gjëmon!
Rrojmë me zemër të ngrirë,
nga frika kërkush s’gëzon!
Njerzit kurrë s’këndojnë
dhe bilbiletë vajtojnë!
Qiameti, shkretëtira!
Zogu vetë zë folenë,
njeriu lë mëmëdhenë,
se mbretëron egërsira!
Për Shqipëri dëshirojmë
se në vend të huaj rrojmë.
Robërinë si duron,
o moj Shqipëri e mjerë?
Shpëtove vende të tjerë,
vetë nën zgjedhë rron!
Shqipëtarë bëni benë
të lëftoni për atdhenë.
E dashura mëmëdhe,
të dua dhe kështu si je!
Po kur të të shoh të lirë,
do të të dua më mirë!
Andon Zako Çajupi /MekuliPress.com/
Shpërndaje dhe Pëlqeje MekuliPress