Kryeministri i vendit Edi Rama ka nisur këto ditë të sulmojë pa u kursyer kandidatët e opozitës së përfaqësuar nga Meta dhe Berisha. Fredi Belerin e Himarës e quajti injorant, kandidatin e Vlorës “më budallain e qytetit”, Boçin e Elbasanit e tall duke i deformuar emrin, kurse sot, kandidatin e Mirditës Arben Mëlyshi e ka cilësuar se nuk ka trutë në rregull meqenëse i jep fytyrën e vet një “gërdalle non grata” dhe një “të pakorrigjueshmi”.

Këto janë tesktualizime vokale të qëllimshme që pasurojnë kolonën zanore të fushatës së socialistëve: një këngë tallava që shërben si frekuencë e posaçme për vulgun. Thjeshtimi deri në këtë pikë i mesazheve elektorale, është dëshmi e faktit se politika ndjen se kush i shkon pas, cilën kategori duhet të miklojë dhe si ta miklojë. Edhe i shumëlavdëruari I Shkodrës, Benet Beci, në një dalje televizive në “Të Paekspozuarit” konfirmoi se artikulimin politik dhe publik e ka në nivel fyese për këdo që ka mbaruar arsmin e mesëm dhe që di vetëm të njohë gjuhën e parave.

Kjo është oferta sot. Z. Rama që shan e përgojon mbarë e prapë, harron apo bën sikur harron se disa kandidatë që sot i ka zëvendësuar i prezantonte si Njerëz të Ndryshimit, katër vjet më parë. Ku humbën ata? Ku iku kryebashkiaku i Sarandës, apo ai I Vlorës? Ku është Dakua i Durrësit? Nuk ka të sosur thesi i fjalëve që nxjerr kryeministri i cili në Mirditë ka nxituar të deklarojë edhe se përballë “non grata-s”, sot:

Shqipëria është në pikën më të lartë. Kurrë nuk është respektuar sa është respektuar sot

Z. Rama është duke ngatërruar qëllimisht koniunkturën dhe begenisjen me respektin. Respekti shkon për qëndrime parimore dhe politikë bindjesh, jo spërdredhjet e zakonshme për mbijetesë apo merkantilizmin e votës për vizibilitet ndërkombëtar. Vizita e fundit e z. Rama jashtë vendit ishte në Britani, ku e detyruan të pranojë krizën e emigracionit dhe të pranojë kthimin e qytetarëve shqiptarë që po ikin. Atëherë: për cilin respekt e ka fjalën kryeministri që e di se ato dyer që i janë hapur atij nuk i janë hapur Shqipërisë si të tillë, por nevojave për marifetçinj të dobishëm?

Shqipëria, si entitet politik, ndoshta kurrë më parë nuk ka qenë kaq e dëshpëruar, e çorientuar, kaq e dorëzuar përkundrejt plaçkitjes që tashmë është norma zyrtare e qeverisjes. Kurrë më parë ndoshta nuk ka qenë kaq i zbehtë dhe i shpërbërë raporti i njeriut me vendin e vet, me komunitetin, por edhe me Gjuhën. Kështu që ky person që po shëtit lart e poshtë duke sharë e bërtitur nuk mund të mbulojë diçka që duket dhe preket përditë sikundër dihet, edhe nga ata që do ta votojnë se projekti i vetëm i suksseshëm i tij dhe ekipit të tij është: VJEDHJA.

s.zaimi